🌙 Chce Mi Się Nisko

Firma Siłownia Chce mi się. Złóż bezpłatne zapytanie ofertowe i poznaj oferty tylko dla Ciebie! Nisko. Zresetuj opcje internetowe systemu Windows. Na bardzo oficjalnej stronie jest napisane, że być może najlepszym rozwiązaniem, jakie istnieje, jest zresetowanie opcji internetowych, więc jeśli z powyższym nie możesz rozwiązać swojego problemu i pytania Dlaczego nie mogę pobrać i zainstalować Roblox? Pamiętaj o tym, czas wypróbować Zawsze mam jej współczuć, że „źle się czuje”, a jej po prostu nie chce się nic robić. Co z tego, że da mi coś powiedzieć skoro i tak wszystko co mówię jest (według niej) złe i zaraz powie to samo tylko innymi słowami. Dlaczego „pozwala” mi mieć swoje zdanie, jeśli i tak będę musiała przyznać jej rację. Ból brzucha ostry pojawia się nagle – zazwyczaj jest ograniczony, może nasilać go kaszel, ruch, intensywne oddychanie, szybka zmiana pozycji. W wielu przypadkach sygnalizuje rozwijającą się chorobę o ostrym przebiegu, która nieleczona może oznaczać zagrożenie dla zdrowia lub życia chorego. Drugi rodzaj to ból brzucha przewlekły. Nie wiem po co chce sobie robić większe xd (tak mówiła w jakimś filmie) Reply Nie chce mi się wierzyć, aby to było prawdziwe Reply W tym czasie Cagatay zastanawia się, jak zaimponować Kumru. Wie, że kwiaty i biżuteria to dla niej zbyt mało. Chce podarować jej coś, czego najbardziej pragnie. Akcja przeskakuje do wieczora. Feyza jest w domu Yildiz. Razem z Asuman i Ender siedzą przy stole. Ostatnia z kobiet nie przestaje się uśmiechać od ucha do ucha. Naciśnij i przytrzymaj przycisk boczny, aż pojawi się logo Apple. Jeśli telefon nie włącza się, wykonaj te czynności, aby sprawdzić sprzęt i naładować telefon. Konieczne może być ładowanie urządzenia nawet przez godzinę. Jeśli telefon nadal się nie włącza, skontaktuj się ze Wsparciem Apple. Pamięć RAM musi mieć 1 GB pojemności, a przestrzeń dyskowa musi mieć co najmniej 20 Mb, aby uruchomić Roblox. Jeśli wszystko, o czym mowa, jest w porządku, to problem „Roblox nie działa i nie pozwala mi grać” polega na połączeniu internetowym. Wynika to z faktu, że przepustowość musi wynosić od 4 do 8 Mb / s, najlepiej lub Excel nie "przeciąga" formuł. Witam, Ma problem z Excele, a mianowicie nie dział mi "suwak" nie mogę przeciągnąć liczenia/formuły/algorytmu itp. np. mam ponumerowane wiersz L.P. 1,2,3 do tej pory najeżdżałem suwakiem na prawy dolny róg, przycisk przesuwam w dół i liczyło dalej wiersz. To samo było z innymi formułami w Cyprian Kamil Norwid Czarne kwiaty. 1. …Można by ciekawe w tym względzie rzeczy tu zapisać, ale zaraz wstręt cofa pióro i przychodzi na myśl zapytanie: „czy warto!…”. Przy pojęciach albowiem współczesnych o czytelnictwie i o twórczości piśmiennej zatracone jest prawie uczucie, kiedy pisarz stara się uniknąć stylu przez Ale wystarczy, że ten mężczyzna zmieni front, nie odezwie się kilka dni i mi jest jakoś dziwnie Oczywiście tu działa na pewno fakt atencji, adorowania, że "coś się skończyło". Kluczowe wydają mi się tu 2 czynniki. Po pierwsze, czy coś znaczyłaś dla tego faceta. Jeśli tak, to takie milczenie może dać do myślenia. Status swojej przesyłki możesz sprawdzić na kilka sposobów: Za pośrednictwem naszej strony . W tym miejscu możesz śledzić do 5 paczek naraz! W aplikacji mobilnej InPost Mobile. Paczka pojawi się w aplikacji automatycznie, jeśli została nadana na ten sam numer telefonu, który zarejestrowany jest w apce InPost Mobile. 95JQXRT. Otrzymaj bezpłatną wycenę od specjalistów takich jak Siłownia Chce mi się Ile osób ma być trenowanych? Trening indywidualny Para Dokładna liczba osób: Top Zumba® Class Schedule STRONG Nation™ Class Schedule {{:: | moment:'YYYY-MM-DD':'ddd'}} {{:: | moment:'YYYY-MM-DD':'MMM D'}} {{:: | moment:'HH:mm':'LT'}} {{:: {{:: Unverified {{:: {{:: {{:: Masks Required Outdoor Class Temperature Checks Updated {{:: | moment:'MMMM D, YYYY'}} {{:: {{:: Sub: {{:: Book Now i {{:: {{:: Latin Rhythms {{:: Requires Membership Guest pass available Private class Book Now Ałbena Grabowska Lot nisko nad ziemią Wyd. Zwierciadło 2014 336 stron Literaturę można klasyfikować według kryteriów rozmaitych. Dzielić na pełną głębokich myśli i płytką niczym kałuża przypadkiem wylanej herbaty. Klasykę i współczesną. Wojenną i miłosną. Wydaną pięknie i niechlujnie. W oprawach błękitnych, okładkach czerwonych, obwolutach wielobarwnych. Pisanych frazą przyciężką lub z motylą lekkością. Taką, którą można czytać w drodze do pracy i tę, która nie nadaje się do zgłębiania w komunikacji miejskiej. Ani podmiejskiej. Dalekobieżnej też. Chyba, że sięgnąć po nią w czasie dalekomorskiego rejsu, kiedy intymność luksusowej, jednoosobowej kajuty pozwala zatracić się w lekturze bez reszty i chlipać w poduszkę bez konieczności tłumaczenia się, że to nie nas spotkał dramat, a Weronikę Przybyszewską. Że to jej mąż zginął tak bez sensu, że to jej dziecko nigdy nie zostało poczęte. I że to ona, ślizgając się nisko nad ziemią, starała się nie wyjść ponad zakodowaną jej przez ojca przeciętność. Odkąd pamiętam, ojciec powtarzał mi, żebym się niczym nie wyróżniała. Najlepsi ludzie, wygłaszał tyrady do znudzenia, to tacy, których nie zauważamy. Rodzą się, żyją, umierają, a my o tym nawet nie wiemy[1]. Bezbarwna i podporządkowana w dzieciństwie ojcowskim zamysłom, wyrastała na wtapiającą się w tło nastolatkę. Przeciętną, do bólu, szarą w najbardziej myszowaty sposób. Co prawda wiedziała czego chce (pracować w przedszkolu) i czego nie chce (pracować na kolei), ale nie bardzo miała pomysł na to, jak ową wiedzę przekazać ojcu. Nie byłam ani trochę samodzielna. Nie stać mnie było na to, żeby trzasnąć drzwiami i odejść do własnego życia. Kontynuowałam więc swój domowy lot nisko nad ziemią i niewykryta przez radary ojca leciałam ku własnej przyszłości, wyobrażając sobie, że będzie świetlana[2]. Nie będzie. Młodzieńcza miłość okazała się za słaba, by przyszła przedszkolanka i oceanograf in spe mogli wspólnie planować przyszłość. Nie przeszkodziło to Weronice w realizacji własnych planów. Ojciec jakoś przebolał zaskakujący opór córki przed włożeniem kolejarskiej czapki. Jej marzenie się urzeczywistniło i w otoczeniu gromadki uwielbiających ją dzieciaków spełniała się jako ich opiekunka. Później pojawił się Sławek. Ot, zwykły facet, ale od razu wpadł Werze w oko. Jej rodzicom nieco mniej, zwłaszcza, gdy okazało się, że nieco nad ową przeciętność wyrasta i wcale nie zamierza być potulnym zięciem. Ale to przecież mało ważne, bo przecież Weronika jest szczęśliwa. Wymarzona praca, wymarzony dom, jeszcze tylko wymarzone potomstwo i będzie prawie jak w bajce. No właśnie, dzieci. Te jakoś nie chcą się na świecie pojawić. Mimo wielu prób, leczenia, nieustającej nadziei. mieszkania nie wypełnia dziecięce gaworzenie, ścian nie brudzą maleńkie rączki, małe stópki nie przemierzają pokoi i korytarza. Co ze mnie za kobieta, skoro nie umiem począć dziecka, po co mi piersi, skoro nie wypełnią się mlekiem, po co brzuch, skoro zawsze będzie pusty?[3] Później, jakby smutku było mało, Weronika zostaje sama w czterech ścianach. Jeżeli można mówić o śmierci głupiej, bezsensownej, niezawinionej i nie w porę, to tak właśnie umiera Sławek. Najbardziej bolą tematy bliskie. Najmocniej poruszają dramaty zwyczajne. Takie, od których trzęsie się ziemia twoja i twoich bliskich, ale świat się nie zatrzymuje, słońce nie gaśnie, a ziemia nie przestaje wydawać plonów, choć każdy radośnie kwitnący kwiat wydaje się być nie na miejscu. Taki dramat przeżywa Weronika, otępiała, obojętna, izolująca się od innych. Nawet do przedszkolaków straciła serce. Właściwie tylko jedno trzyma ją w pozornym pionie: lokatorzy, zmieniający się jak w kalejdoskopie, którzy zasiedlają wynajmowane przez nią mieszkanie. Znajomości, zawierane w ten sposób, nadają jej życiu nowy sens. Ałbena Grabowska Kraków, 2013 Lot nisko nad ziemią Ałbeny Grabowskiej to historia "przed" i "po", "zanim" i "następnie". Dotyczy to nie tylko życia bohaterki, ale i samej książki. Jej pierwsza część, ta przed wypadkiem i chwilę po nim, gdy los Sławka nie jest jeszcze przesądzony i nieco później, gdy świat się wali, a Wera rozsypuje na miliony krwawiących kawałków, pełna jest przytłaczających emocji. Szczęścia nie ma lub jest jest to pozorne, to znów wybrakowane. Żal Weroniki jest mocno wyczuwalny, rozpacz udziela się bardzo silnie. To jest właśnie ten fragment historii, który kompletnie nie nadaje się do czytania wśród ludzi. Przetrawić go należy w samotności, pozwolić sobie na chwile zadumy, może nawet kilka łez. Trywialna myśl o niesprawiedliwości, o nierównym rozdziale nieszczęść nie chce wówczas odejść. Smutno się robi, tak po prostu. W dalszej części powieści, z jednej strony trudno Weronice nie współczuć, z drugiej - bohaterka staje się nieco irytująca. No dobra, bardziej niż nieco. Nie mnie oceniać to, jak ludzie radzą sobie z traumą, nie mnie opiniować ich zachowania, ale wielokrotnie miałam ochotę nią potrząsnąć. Pewnych rzeczy się po prostu nie robi, niektórych działań nie da się tak po prostu usprawiedliwić. Ponadto ta część historii "po" wydawała mi się nico zbyt długa. Kolejne znajomości opierają się na podobnym schemacie i tych samych potrzebach. W przeciwieństwie do innej książki autorki - Coraz mniej olśnień, w przypadku Lotu nisko nad ziemią, łatwo przewidzieć finał. Na szczęście to nie kryminał, więc nie psuje to odbioru powieści. Książka Ałbeny Grabowskiej to opowieść o dramacie, który zmienia wszystko, o tragedii, która nie pozwala normalnie funkcjonować. Tu pustka po nienarodzonym dziecku i straconym mężu, ulatniający się zapach z męskich koszul, łóżko małżeńskie w którym nie da się spać, życie nagle pozbawione sensu. Bohaterka powieści, wtłoczona w przeciętność, nienauczona zaradności, niewyposażona przez rodziców w umiejętność przetrwania w trudnych warunkach, nie potrafi stanąć na nogi. Zaprzeczenie, gniew, targowanie się, depresja, akceptacja - Weronika nie potrafi dotrzeć do ostatniego etapu radzenia sobie z ciężarem, który spadł na jej barki. Znajduje jednak powód, by żyć, sposób na wypełnienie pustych dni, grafików, odsunięcie przykrych myśli. Lot nisko nad ziemią zaczyna się mocno, ściskając za serce i powodując jego ból. Nieco dalej, bywa irytująco za sprawą poczynań bohaterki i nieco monotonnie, ze względu na podobny schemat przebiegu kolejnych znajomości Wery. Nie udało się ustrzec od pewnych błędów: wyjeżdżania schodami w szpitalu (w ruchome trudno mi wierzyć) czy Zuzi, która sto stron dalej staje się Moniką. Nie zmienia to jednak faktu, że co się wzruszyłam to moje, co sobie przemyślałam też. Książki tej autorki po prostu dobrze się czyta. Ta napisana jest lekko, choć tematyka tej lekkości nie zawiera. Ałbena Grabowska dotyka tematów trudnych i bolesnych. W jej powieści Lot nisko nad ziemią próżno szukać optymizmu. To opowieść o samotności, stracie, braku wsparcia i nieumiejętności stawianiu czoła problemom. Wydawałoby się, że lecąc tuż nad ziemią, trudno upaść boleśnie. Mam jednak wrażenie, że to taki lot, podczas którego zawadza się o tak wiele przeszkód, że traci się przy tym ochronny pancerz. I trudno nagle wznieść się wyżej, by spojrzeć na wszystko z nowej, szerszej perspektywy. Rafał Blechacz - Chopin Sonata N°3 - Mov 4°, Presto, non tanto. *** Książkę polecam wrażliwcom, ale nie nadwrażliwcom poszukującym wzruszeń ciekawym jak bohaterka poradziła sobie ze stratą *** [1] Ałbena Grabowska, Lot nisko nad ziemią, Wyd. Zwierciadło, 2014, s. 5. [2] Tamże, s. 13. [3] Tamże, s. 57-58. *** Jeżeli macie ochotę na lekturę Lotu nisko nad ziemię, zachęcam do zapisania się na listę TUTAJ i przeczytania jej w ramach Obiegu Zamkniętego. Pokaz filmu „Chce się żyć” w Jaśle [ZDJĘCIA] Młodzieżowy Dom Kultury w Jaśle zorganizował seans pełnometrażowej fabuły Macieja Pieprzycy pt. „Chce się żyć”. Na seans tłumnie stawiła się młodzież, ale... 9 kwietnia 2014, 12:36 Michał Szpak w Jaśle. Pomagał bratu w przeprowadzce do nowego domu i świętował urodziny siostry Ewy [ZDJĘCIA] Michał Szpak odwiedził rodzinne Jasło. Na Instastory wstawiał zdjęcia i filmiki, na których można było go zobaczyć w towarzystwie taty Andrzeja, młodszej... 1 czerwca 2022, 20:38 Malował dla sułtana Borneo. Artysta malarz z Jasła ma zlecenia z całego świata. Jego prace są zachwycające [ZDJĘCIA] Jest bardzo skromny, nieco zamknięty w sobie, jak to zwykle z artystami bywa. Ożywia się, gdy zaczyna opowiadać o swoich pracach i miejscach na świecie, które... 15 czerwca 2020, 7:58 Park miniatur w Ropie. Kościoły, cerkwie, wozownie, spichlerze w skali 1:25. Warto tam pojechać, bo to może być ostatnia okazja [ZDJĘCIA] Miniatury kilkunastu kościołów, cerkwi i obiektów architektury świeckiej spichlerza, wiatraka turbinowego z Beskidu Niskiego i pogranicza... 22 maja 2020, 16:57 Orszak Trzech Króli 2019 na Podkarpaciu [MIASTA I GODZINY] Orszaki Trzech Króli odbędą się pod hasłem „Odnowi oblicze ziemi”. Wyruszy on już w niedzielę 6 stycznia w wielu miastach na Podkarpaciu. Zobaczcie kiedy ruszy... 4 stycznia 2019, 15:05 Na Podkarpaciu powstanie film o Ignacym Łukasiewiczu [WIDEO] Na ekranach kin oglądać można film o niezwykłej kobiecie Marii Curie-Skłodowskiej, a już w tym roku na Podkarpaciu rozpoczną się zdjęcia do filmowej opowieści o... 9 marca 2017, 9:05 Policjanci zlikwidowali nielegalną plantację konopi [ZDJĘCIA] Pięć zarzutów usłyszał 39-letni mieszkaniec gminy Skołyszyn. Policjanci zabezpieczyli w jego domu kilkadziesiąt sztuk amunicji, proch strzelniczy oraz... 17 października 2014, 9:42 Policjanci z Jasła zaleźli nielegalną uprawę konopi indyjskich [ZDJĘCIA] Policjanci z Jasła zatrzymali dwóch mężczyzn, którzy zajmowali się uprawą konopi indyjskich. Mundurowi zlikwidowali poletko, na którym rosło ponad 20 krzaków... 9 października 2014, 10:43 W Jaśle znaleziono ciało 62-letniego mężczyzny Za jednym ze sklepów w Jaśle znaleziono ciało 62-letniego mężczyzny. Wstępnie wykluczono, aby do jego śmierci przyczyniły się inne osoby. Decyzją prokuratora... 24 września 2014, 18:48 Policjanci złapali złodzieja okradającego samochody [ZDJĘCIA] Policjanci z Jasła zatrzymali 30-letniego mężczyznę, który uszkadzał i okradał samochody. Ma on na swoim koncie ponad trzydzieści pojazdów. Złodziej kradł... 5 września 2014, 9:46 Zaginęła Halina Gorczyca [ZDJĘCIE] Halina Gorczyca, to 52-letnia mieszkanka Jasła, która ostatni raz była widziana w pobliżu swojego miejsca zamieszkania, tj. Jasło ul. 17 Stycznia, we wtorek 5... 28 sierpnia 2014, 17:18 Policjantka z Jasła Joanna Garbacik laureatem ogólnopolskiego konkursu Młodszy aspirant Joanna Garbacik z Jasła została laureatem ogólnopolskiego konkursu "Policjant, który mi pomógł". Znalazła się ona wśród pięciu finalistów,... 10 lipca 2014, 9:55 Usuwanie skutków nawałnicy w Jaśle [ZDJĘCIA] Przez Jasło przeszła nawałnica, która spowodowała liczne szkody. W wielu miejscach powalone zostały drzewa, konary i gałęzie, które stwarzały zagrożenie dla... 10 lipca 2014, 8:11 Utrudnienia na Podkarpaciu w związku z wyścigiem "Solidarności" Kolarze biorący udział w Międzynarodowym Wyścigu Kolarskim "Solidarności" i Olimpijczyków pojawią się na Podkarpaciu, 4 lipca. Policjanci będą zabezpieczać... 3 lipca 2014, 8:38 Festiwal Nauki w Jaśle [ZDJĘCIA] Zakończył się Festiwal Nauki w Jaśle. Organizator, czyli Jasielski Dom Kultury przygotował wiele atrakcji, które przyciągnęły tłumy zainteresowanych. 18 czerwca 2014, 18:00 Zawodniczki ASW-JUDO JASŁO medalistkami Pucharu Europy Rewelacyjnie zaprezentowały się już po raz kolejny w tym sezonie nasze zawodniczki ASW-JUDO JASŁO, tym razem wzięły udział w Pucharze Europy rozgrywanym w... 16 czerwca 2014, 17:42 Munduriada 2014 w Jasle W Jaśle odbyła się Munduriada 2014. Na terenie obiektów MOSiR wzięli udział przedstawiciele Straży Miejskiej, Komendy Powiatowej Policji, Państwowej Straży... 16 czerwca 2014, 10:56 Andrzej Czernecki Burmistrzem Roku 2014 w rankingu miesięcznika Forbes Andrzej Czernecki, burmistrz Jasła został laureatem konkursu "Lider Lokalnej Społeczności 2014" w kategorii Burmistrz Roku. 13 czerwca 2014, 18:06 Ogólnopolski Tydzień Czytania Dzieciom w Jaśle W Jaśle został zorganizowany Ogólnopolski Tydzień Czytania Dzieciom. Akcja ta organizowana jest przez Fundację „ABCXXI Cała Polska czyta dzieciom” 12 czerwca 2014, 18:11 Wystawa "Nazevanie – druk cyfrowy" [ZDJĘCIA] W holu Jasielskiego Domu Kultury do końca czerwca br. jest dostępna wystawa "Nazevanie – druk cyfrowy". 11 czerwca 2014, 10:19 Uroczyste zakończenie roku na Jasielskim Uniwersytecie Dziecięcym [ZDJĘCIA] Ponad setka najmłodszych studentów, wykładowcy i zaproszeni goście, spotkali się na uroczystym zakończeniu kolejnego roku nauki na Jasielskim Uniwersytecie... 11 czerwca 2014, 9:05 Mistrzostwa Jasła w pływaniu [ZDJĘCIA] Na Krytej Pływalni MOSiR w Jaśle zorganizowano Mistrzostwa Jasła w pływaniu. Organizatorem zawodów był MOSiR w Jaśle wraz z Klubem Sportowy SPEED Jasło przy... 5 czerwca 2014, 19:56 fot. Adobe Stock, Rido Byliśmy z Radkiem nierozłączni od początku studiów. Poznaliśmy się na obozie zerowym i na uczelnię poszliśmy już jako para. Tak minęło dziesięć lat... To musiało źle się skończyć. Spędziliśmy ze sobą więcej czasu niż niejedno małżeństwo. Zamieszkaliśmy razem na pierwszym roku. Potem znaleźliśmy pracę w tej samej firmie Jeździliśmy jednym autem, mieliśmy wspólną paczkę przyjaciół. I wspólne hobby: rowery, góry, podróże. Pobraliśmy się dopiero, gdy zaszłam w ciążę. Dla wygody, bo zawsze uważaliśmy, że niepotrzebne nam zaświadczenie, że jesteśmy rodziną. Radek już 12 lat temu był nowoczesnym ojcem Tuż po urodzinach Julki wziął miesiąc urlopu. Robił wszystko: kąpał ją, przewijał, karmił, śpiewał kołysanki. Moje koleżanki zieleniały z zazdrości, kiedy na ich oczach Radek potrafił w trzy minuty uciszyć drącą się do nieprzytomności córkę, a potem w kilkanaście sekund zdjąć jej śpiochy i założyć świeżego pampersa. – Maćkowi przewinięcie Jaśka zajmowało chyba pół godziny – wzdychała Kama, siostra Radka. – A i tak się okazywało, że zrobił to źle i mały zasikiwał spodenki. Rodzice Radka nie byli bogaci. Tata pracował jako inżynier. W latach 90. opatentował jakieś urządzenie (nigdy nie rozumiałam, do czego służyło) i za zarobione pieniądze kupił duże gospodarstwo za Augustowem. Spędzaliśmy w nim każde wakacje. Stara chata, woda w studni i sławojka. Mocno na wyrost nazywaliśmy je Posiadłością. Pokochałam to miejsce. Pamiętam, że w czasie rozprawy rozwodowej pomyślałam, że będzie mi go brakować. Powiedział mi, że się zakochał Nie zauważyłam, że w naszym małżeństwie coś zaczęło zgrzytać. Żyłam w przekonaniu, że jesteśmy najwspanialszą parą na świecie. Radek nawet się nie krył ze swoim romansem. Wyjeżdżał na nieoczekiwane zebrania na weekend, znikał gdzieś wieczorami, telefon zabierał nawet pod prysznic. Każda żona zaczęłaby coś podejrzewać. Każda – tylko nie ja. Kiedy mi powiedział, że zakochał się w innej, byłam w szoku. – Anka, no chyba musiałaś się domyślać, nie żartuj – Radka moja reakcja naprawdę zdziwiła. Zapewnił mnie, że kocha Julkę, że chce być obecny w jej życiu i będzie płacił alimenty. – Wiem, że cię ranię, ale po prostu przestałem cię kochać. Przepraszam… Po szoku i niedowierzaniu przyszła depresja. A kiedy poznałam Klarę, pojawiła się wściekłość i nienawiść. Chciałam zemsty, a jedynym jej narzędziem była Julka. Utrudniałam Radkowi kontakty z nią, w ostatniej chwili zmieniałam godziny spotkań, wymyślałam wymówki. I owszem, próbowałam nastawiać córkę przeciwko tacie. Upadłam aż tak nisko. Na szczęście Julka była mądrzejsza. – Mamo, bardzo cię kocham, ale tatę też. A Klarę lubię – powtarzała. Ja ciągle uważałam, że Radek jest złym ojcem nawet po tym, gdy sam – bez sprawy w sądzie – zaczął wypłacać mi większe alimenty. – Myśli, że pieniędzmi przekupi Julkę – opowiadałam koleżankom. Nie podejmowały dyskusji. Wiedziały, że mnie nie przekonają. Radek po ślubie z Klarą rzucił pracę na etacie. Okazało się, że jego tata miał jeszcze mnóstwo projektów, które mogły się sprzedać. Tylko nie umiał się wokół tego zakręcić. Radek był urodzonym handlowcem – w rok sprzedał różnym firmom sześć wynalazków ojca. Potem zaczął wyszukiwać innych naukowców i kojarzyć ich z firmami. Trzy lata po naszym rozwodzie był już naprawdę bogaty. Co roku zabierał rodzinę – Klarę, ich syna Antka (później także bliźniaczki Kasię i Basię) oraz Julkę – na wakacje w jakieś egzotyczne miejsce. Nie zauważałam, bo tak było wygodniej, że zawsze tę fajniejszą część wakacji organizował wtedy, kiedy była u niego Julka. Bo nie chciał, żeby ją coś ominęło. A ja jeszcze stawiałam warunki. – Nie możecie lecieć w piątek, bo obiecałam rodzicom, że wpadniemy do nich na kolację – wymyślałam na poczekaniu wymówkę, byle mu dopiec i skomplikować życie. Radek się ze mną nie kłócił. Po prostu przebukował bilety. Dwa lata temu zrozumiałam, że pora skończyć z tą vendettą. Ustaliliśmy wcześniej, że Radek ma Julkę na wakacje w sierpniu, ja w lipcu. Zadzwonił w połowie czerwca. – Anka, nie wiem, czy masz już plany wakacyjne, ale właśnie znajomy zaprosił nas na 10-dniowy rejs po Karaibach. Ale wynajął jacht od 15 lipca. Może się zgodzisz na zamianę? Bardzo bym chciał, żeby Julka z nami popłynęła. Nie miałam żadnych planów. Wiedziałam, że pewnie jak zawsze pojedziemy na dwa tygodnie nad morze, a resztę czasu spędzimy w domu. Ale postanowiłam być twarda. – Radek, bardzo mi przykro, ale umowa jest umową. Sędzia wyraźnie mówiła, że mamy się trzymać ustaleń. Dla dobra dziecka – wycedziłam i się rozłączyłam. W porę zmądrzałam Pięć dni później zadzwoniła Kama. Zawsze miałyśmy dobry kontakt, nawet po rozwodzie. – Anka, Radek nie wie, że do ciebie dzwonię – Wiesz, on zrezygnował z tego rejsu. Powiedział, że to byłoby nie fair, gdyby pojechali bez Julki. Lipiec spędzą u mamy, a na sierpień ma wymyślić coś fajnego. Wiem, że masz do niego żal, ale może pora odpuścić? Radek jest naprawdę dobrym ojcem, i to dla całej czwórki. On nawet Klarze nie powiedział prawdy, bo nie chciał, żeby miała żal do Julki i ciebie. Skłamał, że znajomy jednak zmienił plany. Tylko ja wiem, jak jest. Zrobiło mi się strasznie głupio. Zaczęłam się zastanawiać, kiedy zamieniłam się w tę zgorzkniałą harpię, która dla własnej satysfakcji krzywdzi własne dziecko? Chyba pora odpuścić Radkowi. Zadzwoniłam do niego. Powiedziałam, że zmieniłam zdanie. I nawet go przeprosiłam. Julka z rejsu wróciła zachwycona. Godzinami pokazywała mi zdjęcia egzotycznych roślin i ryb. I oświadczyła, że zamierza zostać oceanografem. Od tamtej pory moje relacje z Radkiem są dużo łatwiejsze. Jakby pękła gruba tafla lodu między nami. Wiem, że to ja ją tam postawiłam. Dobrze, że jednak w porę zmądrzałam. Kiedy dwa lata temu po raz pierwszy zamknięto szkoły – cała rodzina Radka postanowiła przenieść się do Posiadłości. On z żoną, Kama z mężem oraz ich samotna kuzynka. I cała banda dzieciaków. Od Julki wiedziałam, że gospodarstwo zmieniło się nie do poznania. Stary dom został rozbudowany, oczywiście była już woda i łazienki. A na terenie powstało kilka większych i mniejszych domków – dla rodziny i przyjaciół. – Anka, może Julka pomieszka trochę z nami? Wiesz, jest tu internet, a oprócz tego świeże powietrze, rodzeństwo i kuzyni. No i mniejsze szanse na złapanie tego świństwa – zaproponował Radek. Odmówiłam. Chyba się wystraszyłam, że jak Julka za długo pobędzie w fajnym miejscu, pełnym ludzi, to znienawidzi nasze małe mieszkanko. I że ją stracę, bo już nie będzie chciała do mnie wrócić. Po dwóch tygodniach zdalnej nauki Julka po raz pierwszy spędziła weekend z tatą. Po powrocie na moje pytania odpowiadała półsłówkami. A wieczorem, kiedy przyszłam ją pocałować, rozpłakała się. – Mamuś, tam jest super – wyznała, gdy spytałam, o co chodzi. – Zjechało tyle dzieciaków. Po lekcjach bawią się w podchody, mają ogniska. Teraz mieszkałam w pokoju z Adą, córką kuzynki taty. Ona też jest w piątej klasie. A ja mam już dość siedzenia w domu. Całą noc biłam się z myślami. Rano zadzwoniłam do Radka. – Nie wiem, czy twoja oferta jest nadal aktualna, ale jeżeli tak, to zgadzam się. Julka może na jakiś czas zamieszkać z wami – powiedziałam mu. Radek przyjechał jeszcze tego samego dnia. Umówiliśmy się, że przywiezie mi ją na weekend za dwa tygodnie. Julka była bardzo podekscytowana, ale próbowała to ukryć, żeby mi nie było przykro. Dzwoniła do mnie codziennie. – Mamuś, wiesz, Ada jest świetna z matmy. Wytłumaczyła mi wreszcie, o co chodzi z ułamkami – relacjonowała. – A dziś byliśmy na rowerach i Jasiek spadł i skręcił kostkę. Ale wujek mówi, że nic mu nie będzie. Tęskniłam za nią bardzo. Odliczałam dni do naszego spotkania. A gdy w końcu Julka przyjechała, zastanawiałam się, czy ją jeszcze puszczę na wieś. Chyba wyczuła, o czym myślę: – Mamuś, nie gniewaj się, ale ja chcę wrócić na wieś. Tam jest dużo fajniej niż w mieście. Zgódź się, proszę. Za tydzień są Jaśka urodziny. Szykujemy dla niego przedstawienie. Nawet bliźniaczki wystąpią. One są takie śmieszne, mówię ci… Nie miałam sumienia jej zatrzymać. W tygodniu zadzwoniła Agnieszka, mama Radka. Bardzo się kiedyś lubiłyśmy, ale od rozwodu widziałyśmy się tylko raz – na komunii Julki. – Julcia świetnie się u nas czuje... – zagaiła. – Jak już się skończy to całe szaleństwo, moje wnuki będą chyba najzdrowszymi na ciele i umyśle dziećmi w całej Polsce. Wiesz, mają tam przestrzeń i towarzystwo. Nie to co w mieście. Młodzi siedzą teraz zamknięci w czterech ścianach i zaczynają wariować. I tak sobie pomyślałam, że może i tobie przyda się trochę świeżego powietrza? Przyjedź do nas na weekend. Dostaniesz własny domek z łazienką i kuchenką. Wiem, co myślisz. Ale jak nie będziesz chciała, to Klary nawet nie spotkasz… Pomyśl i oddzwoń. Uwiodła go i omotała Moja teściowa nie była głupia. Wiedziała, że to nowa żona Radka, ładniejsza i młodsza ode mnie, jest problemem. Prawie jej nie znałam. Dwa, może trzy razy odwiozła Julkę po weekendzie, bo Radek był chory albo zajęty. Julka chyba ją lubiła, ale o niej nie mówiła. Jak już pisałam, to mądra dziewczynka. Zaraz po wyprowadzce Radka obwiniałam Klarę za wszystko – to ona ukradła mi męża i ojca mojej córce. Uwiodła go i omotała. Potem zaczęłam nienawidzić ich oboje. W końcu odpuściłam Radkowi, ale jej nie potrafiłam – musiałam kogoś winić. I choć dawno już nie kochałam byłego męża, nienawiści do jego nowej żony pozbyć się nie umiałam. Propozycja teściowej była jednak bardzo atrakcyjna. Ja też potrzebowałam odpoczynku. A hotele były pozamykane. Zresztą tęskniłam za tamtym miejscem. Las, małe jeziorko, łąki… Zaczęłam się zastanawiać, jak bardzo wyrosły bzy, które kiedyś posadziłam za domem. Czy w ogóle przetrwały? Postanowiłam, że pojadę. A co tam… Z dawną teściową umówiłam się tak, że przyjadę w piątek i że to będzie niespodzianka dla Julki. Oczywiście Klara i Radek musieli o wszystkim wiedzieć. Przed wyjazdem poprosiłam koleżankę, żeby nałożyła mi farbę na włosy. Trzy godziny zastanawiałam się, co spakować. I nie, nie chodziło o Radka. Tylko o Klarę. Bardzo nie chciałam przy niej wypaść jak starszy model. To był cudowny weekend. Posiadłość teraz już w pełni zasługiwała na to miano. Dom miał wielką werandę i nowy dach. Moje bzy wyrosły pięknie. Już widać było na nich zalążki kwiatów. Na łące stały cztery domki z jasnego drewna, przy każdym był mały ogródek pełen kwiatów. Wybrałam ten najdalej od domu. Julka wprawdzie ubłagała mnie, żeby mogła dalej mieszkać z Adą, ale pierwszego wieczoru zasnęła u mnie w łóżku. A Klara… Klara była zupełnie normalna. Gdy przyjechałam, pieliła grządki. Nie wyglądała jak z żurnala. Z lekkim odrostem, w starych szarawarach i wyciągniętej, poplamionej chyba kaszką koszulce. Pod koniec weekendu połapałam się, że nie żywię już do niej urazy. Że ta pielęgnowana przeze mnie nienawiść dawno wyparowała. Wróciłam do domu. Ale po kolejnym weekendzie na wsi już nie. Pracowałam zdalnie, internet był, nie miałam powodów, żeby wracać do miasta. A z Klarą po prostu nie wchodziłyśmy sobie w drogę. W lipcu Radek zabrał rodzinę na wakacje do Grecji. Chciałam wracać do domu. – Ania, a co cię tam ciągnie? Tu teraz nie ma nikogo, zostań – namawiała mnie Agnieszka. Tłumaczyłam, że dawno nie widziałam rodziców i muszę ich odwiedzić. – A może przywieź ich tutaj? Wszystkie domki są puste. Nie wiem, co oni myślą o Radku, ale chyba do mnie i Zbyszka nie mają żalu? Mama trochę się boczyła. Tata jest zapalonym wędkarzem i kiedy mu powiedziałam, że tam jest jezioro 300 metrów od domu, to był gotów jechać choćby zaraz. No i mama dała się przekonać. Spędziliśmy razem z rodzicami Radka dwa tygodnie. Potem pojechałam z Julką nad morze. Jesienią dzieciaki wróciły do szkoły. Julka niby się cieszyła, że spotka koleżanki z klasy, ale chyba bardziej tęskniła za rodzeństwem i kuzynami. Kiedy szkoły znowu zostały zamknięte, nie potrafiła ukryć radości. – Mamuś, czy znowu pojedziemy do dziadków? – dopytywała. Dwa tygodnie później już była na wsi. Ja zostałam w mieście, ale jeździłam tam na weekendy. Czasem nawet z moimi rodzicami. Daliśmy się też zaprosić na Wigilię. Moi rodzice nie mają rodzeństwa, ja też jestem jedynaczką. A na wieczerzy u rodziców Radka naliczyłam ponad 20 osób. Julka chyba nie pamiętała ostatnich świąt, na których byli i jej rodzice, i wszyscy dziadkowie. Widziałam, że jest szczęśliwa. Dla jej szczęścia byłam gotowa nawet połamać się opłatkiem z Klarą. Teraz, kiedy już wszyscy zakopaliśmy topory wojenne, jest dużo łatwiej. Opieką nad Julką dzielimy się wedle potrzeby. Nie ma już sztywnych grafików i wyliczania każdej godziny. Wiem, że czas, który spędza z rodziną Radka, jest ważny, i dla niej, i dla niego. A ja wreszcie mogę wyjść na kolację, nie szukając opiekunki. Zdarza mi się, że leżąc na kanapie z kieliszkiem wina i kupioną w supermarkecie ohydną kanapką, myślę z satysfakcją, że to Klara musi ugotować kolację, pozmywać… Czytaj także:„Randki traktuję jak przesłuchanie. Bajerantów eliminuję na starcie, szukam tylko bogatych i mądrych kandydatów”„10 lat temu złamałam kręgosłup. Usłyszałam, że taka kaleka jak ja, nigdy nie zazna szczęścia”„Kocham swoje dzieci, ale bycie matką nie jest dla mnie wszystkim. Kiedy siedziałam z nimi w domu, nienawidziłam siebie”

chce mi się nisko